Rozdział 13 - Strata bliskiej osoby

(przy scenach Kalijah i Klaroline proszę włączyć muzykę z paska górnego, może trochę treść nabierze klimatu i się lepiej będzie czytało)

    

Kol otworzył szeroko oczy, wybudzając się ze snu. Szybko tego pożałował, bo ból w klatce piersiowej był aż tak silny, że pierwotny nie mógł się ruszyć. Czuł, jak jego ręce oplatają ciężkie kajdanki przyczepione łańcuchem do ściany. Rozejrzał się. Pomieszczenie, w którym się znajdował, było małe i odpychające. Wszystkie ściany, jak i sufit z podłogą, wykonano z kamienia, na którym usadowiła się pleśń. Kol odchrząknął, czując zapach stęchlizny i okropny głód, odzywający się w jego gardle. Przełknął z trudem ślinę, próbując się poruszyć. Ból w jego klatce piersiowej znów się odezwał silniejszy niż wcześniej. Cokolwiek tkwiło w jego ciele, było bardzo potężną bronią, skoro udało się pokonać tym pierwotnego. Kol nie mógł jednak przyjrzeć się temu, co go unieszkodliwiało, gdyż jego ręce i nogi przypięte były do ściany, a głowy nie dał rady pochylić do przodu. Cała energia, jaką zwykle dysponował, została mu odebrana. Jeszcze nigdy nie czuł się aż tak słaby i bezużyteczny. Pierwotny postarał się nie myśleć o okropnym samopoczuciu, tylko zająć się ostatnimi wspomnieniami. Jedyne co pamiętał, to tylko to, że razem z Rebeką szukali czarownika. Więcej nic, kompletna pustka. Zacisnął zęby i całym sobą zaczął napierać na łańcuchy, aby je oderwać. Wszystko na nic. Zamiast uwolnić się, jedynie pogłębił swój ból. Narzędzia, które zdawały się tkwić w jego klatce piersiowej, wbiły się jeszcze bardziej, a Kol stracił przytomność.

W radiu leciała piosenka Selah Sue "This World". Na kanapie siedziała Caroline. Przykryła się kocem i podkuliła nogi pod brodę. Kołysała się w rytm muzyki, a jej wzrok wlepiony był w szkic, który niechcący znalazła, szukając woreczków krwi. Śliczny rysunek przedstawiał ją samą. Rozpoznała swój portret po kręconych włosach, opadających kaskadą na jej ramionach i charakterystycznych rysach twarzy. Szkic przedstawiał Caroline jako śliczną, młodą, pewną siebie kobietę. Blondynka nie mogła zrozumieć, jak ktoś taki jak Klaus, tysiącletni facet, mógł tak bardzo fascynować się nią - 18-nastolatką, która prawie w ogóle nie znała świata, a co gorsza, nie potrafiła się w nim odnaleźć. Nie po tym, co wydarzyło się zaledwie dzień wcześniej. Klaus zabijał bez mrugnięcia okiem, a poczucie winy rozsadzało Caroline od środka. Było jednak coś, czym przejmowała się jeszcze bardziej. Coś, co już na dobre odnalazło miejsce w jej umyśle. Caroline położyła dłoń na ustach i ponownie poczuła smak warg pierwotnego. Przeszedł ją przyjemny dreszcz na samo wspomnienie tamtej namiętnej chwili. Najgorsze w tym wszystkim było to, że ten cały pocałunek jej się podobał. Klaus nie tylko był przystojny i posiadał czarujący uśmiech. On dodatkowo całował, jak wszyscy poprzedni chłopacy Caroline razem wzięci. Ani przy Mattcie, ani nawet przy Tylerze nie czuła takich emocji, jakie przelewał na nie Klaus, delikatnie muskając jej usta. To nie był tylko pocałunek. To była wymiana uczuć, jakie ta dwójka przed sobą skrywała...jakie w głównej mierze skrywała Caroline. Blondynka starała się sobie wmówić, że przecież nienawidzi pierwotnego. Właściwie ona powinna go nienawidzić, ale wcale tak nie było. Forbes wzdrygnęła się na samą myśl, że mogła darzyć pierwotnego jakimś przyjemniejszym uczuciem niż nienawiść. Odłożyła szybko szkic i przymknęła oczy. Starała się pozbyć uczucia przyjemnego podniecenia, które występowało na wspomnienie ostatniej chwili z Klausem. To było jednak niemożliwe, bo nagle poczuła zapach męskich perfum. Wystraszyło ją to, więc szybko otworzyła oczy. To nie był on. Nad blondynką pochylał się jej przyjaciel  z kubkiem gorącej czekolady w ręku. Caroline odetchnęła, ale nie była pewna, czy poczuła ulgę. W głębi duszy była nieco zawiedziona.

-Dziękuję - powiedziała, posyłając Stefanowi przyjazne spojrzenie.

Salvatore usiadł naprzeciw wampirzycy, która małymi łykami popijała słodki płyn. W tamtej chwili wypiła i zjadłaby wszystko, żeby tylko pozbyć się smaku ust pierwotnego.

-Rozmawiałem z Bonnie. - Stefan wziął do ręki szkic pierwotnego. - Em...Klaus maluje twoje portrety ? -     Rzucił w stronę blondynki pytające spojrzenie, ale gdy dostrzegł, że Caroline nie ma ochoty o tym mówić, kontynuował dalej. - Tak więc Bonnie doszła do wniosku, że należy nam się mały odpoczynek. Bonnie od czarów, mi od zakochanych Eleny i Damona, a tobie...No sama wiesz.

Caroline podniosła znad kubka wzrok na przyjaciela. To właśnie wyjazd do Nowego Orleanu miał mu pomóc, ale skoro Stefan i tak nie miał, co tu robić, to może wakacje w całkiem innym miejscu to nie taki głupi pomysł. Blondynka pomyślała, że i na nią wpłynie to pozytywnie. W Mystic Falls nie ma dla niej zajęcia, a w Nowym Orleanie...No cóż, więcej czasu z pierwotnymi spędzać nie ma zamiaru. Jeszcze skończy się na tym, że naprawdę zacznie coś czuć do Klausa, a tego by nie chciała.

-Caroline, nie chce być wścibski, ale czy między wami coś jest ? - spytał Salvatore, jakby czytał jej w myślach.

-Bonnie ma rację, Stefan - odpowiedziała, ignorując jego pytanie. - Potrzebne nam wakacje, ale przedtem chcę wyjaśnić jedną sprawę z Klausem. 

 
Klaus podążał w stronę siedziby Marcela. Przepełniały go same pozytywne emocje. Sophie nie żyła, wampiry miały podporządkować się mu. To wszystko było jednak niczym w porównaniu do tego, co wydarzyło się dzień wcześniej. Wciąż nie ochłonął po pocałunku z Caroline. Marzył o tym od dłuższego czasu i w końcu się odważył. Najlepsze, że blondynka w ogóle się nie sprzeciwiała, wręcz przeciwnie - odwzajemniła pocałunek. Aby stać się w pełni szczęśliwym, potrzebował jedynie władzy. Wszedł pewnym krokiem do kryjówki Marcela, gdzie trwała impreza. Wampiry świętowały zabicie Sophie i jej świty, a Marcel przypatrywał im się z radością. Gdy zobaczył Klausa, uśmiechnął się jeszcze szerzej i z radością go powitał.

-Udało ci się, przyjacielu - rzekł, kładąc mu ręce na ramionach. - Jak to zrobiłeś ?

-To nie ja, tylko pewna wspaniała kobieta. - Klaus uśmiechnął się przyjaźnie. - A więc, Marcel, dotrzymasz swojej części umowy ?

Mężczyzna spoważniał, odsuwając się od pierwotnego. Mogłoby się wydawać, że zaraz rzuci się na niego, aby powstrzymać go przed objęciem władzy nad wampirami. Jednak Marcel nie był taki głupi. Znał siłę hybrydy, po za tym miał do niego szacunek. Dlatego też znów się uśmiechnął i zwrócił do swoich poddanych :

-Od dzisiaj słuchacie się Klausa ! - zawołał z udawaną radością.

Pierwotnego nie zraził jednak ton jego dawnego protegowanego. Uśmiechnął się promiennie. Miał władzę, rodzinę i w końcu zaczął zbliżać się do Caroline. Zdobył więc wszystko, czego pragnął. 

Na dużym łożu w jednym z pokoi leżał Elijah. Elegancki pierwotny, w samej koszuli i spodniach, patrzył w ciemny sufit. Jego pokój był cały w mocnych odcieniach. Brązowe ściany idealnie współgrały z o ton jaśniejszymi meblami. Podłoga było lekko ciemniejsza, a sufit jaśniejszy. Duże łoże było czarne, jedynie pościel stanowiła połączenie brązu z kremem. Pokój został świetnie urządzony i nawet te ciemne odcienie nikogo nie zrażały, wręcz przeciwnie. Kilka zapalonych świec potrafiło zrobić z tego pomieszczenia bardzo klimatyczne miejsce. Elijah czuł się tu dobrze i jakoś nie chciał wychodzić z pokoju. Potrzebował odpoczynku od wszystkiego, co nadnaturalnie, ale nic człowieczego go nie otaczało. Tęsknił za dawnym życiem, ogólnie za życiem. Będąc wampirem, nie czuje, że żyje. Raczej odbębnia każdy dzień, bo musi, ale nie czuje tej adrenaliny, która towarzyszy śmiertelnikom. Nie czuje strachu przed śmiercią. W końcu jest pierwotnym i mało co może odebrać mu wieczność. Jedynym, co przypominało mu normalne życie, była Tatia. Jednak ona też stała się wampirem, po za tym dowiedział się o niej nieprzyjemnej rzeczy. Już nie miał do niej takiego zaufania jak dawniej. Nie był nawet pewny, czy nadal jest w niej tak bardzo zakochany jak kiedyś. Z biegiem czasu każde uczucie się wypalało. Nic nie trwa wiecznie.
Elijah przerwał swoje rozmyślania, słysząc skrzypienie podłogi na korytarzu. Nie drgnął, jedynie nasłuchiwał. Dodatkowo zamknął oczy. Usłyszał, jak drzwi od jego pokoju uchylają się. Powoli, na palcach przemknęła postać i usiadła na jego łóżku. Elijah poczuł, jak delikatna dłoń przeczesuje jego włosy. Złapał gościa za nadgarstek i spojrzał na niego, a właściwie na nią. Katherine uśmiechała się do niego przyjaźnie. Ubrana była jedynie w męską koszulę, ostatnio ciągle zmieniała jedynie koszule Kola. Od kiedy przyzwyczaiła się do mieszkania u Mikaelsonów, wolała leniuchować niż przejmować się. 

-Nie chciałam ci przeszkodzić - powiedziała, kładąc się obok niego. - Ja po prostu...Okej, zabrzmi to dziwnie, biorąc pod uwagę fakt, że ja to mówię...ja, wredna suka...Czuję się samotna, bardziej niż kiedykolwiek, mimo że mieszkam z tyloma osobami. Wczoraj, gdy tak nagle zniknęliście, zaczęłam się martwić. Elijah, wyłącz mi uczucia, bo ja już sama nie potrafię.

Pierwotny spojrzał na nią lekko zdziwiony. Odwrócił się z pleców na lewy bok i teraz patrzyli sobie w oczy. Przyjrzał się dokładnie wampirzycy. Jej brązowe, kręcone włosy opadały na jej chude plecy, a niektóre na ramiona. Pod szyją wystawały pokaźne obojczyki. Twarz zdobił lekki makijaż, który dodawał jej więcej uroku, ale kobieta i bez niego była uosobieniem piękna. Jej wydatne usta aż prosiły się o dotyk, a oczy uwodziły wzrokiem. Koszula obsunęła się z jej ramienia, ukazując ramiączko od stanika. Elijah podniósł dłoń i poprawił jej koszulę. Wtedy Katherine pojawiła się nad pierwotnym, po czym namiętnie go pocałowała. Mężczyzna dotknął ręką jej nagiego uda, a drugą położył na jej ramieniu. Wampirzyca powędrowała rękami na guziki jego koszuli. Ich pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne. Oboje tego chcieli, ale to pierwotny zdołał to przerwać. W wampirzym tempie zeskoczył z łóżka i wylądował na przeciwległej ścianie. Katherine poprawiła roztargane włosy, patrząc na niego niepewnie.

-Elijah... - szepnęła, zsuwając się z łóżka. - W końcu wiem, czego pragnę, a jeśli ty tego nie chcesz, to po prostu pomóż mi to wyłączyć. 

Podeszła do niego chwiejnym krokiem, po czym położyła mu rękę na policzku. Elijah złapał jej dłoń, zdejmując ją ze swojej twarzy. Katherine westchnęła smutno, odsuwając się od niego. Poprawiła zsuwającą się z niej koszulę, a następnie ruszyła w stronę wyjścia. Gdy doszła do drzwi, nagle została plecami do nich brutalnie przyciśnięta. Elijah zaczął ją zachłannie całować, wędrując rękami po jej ciele. Nie zachowywał się jak on sam. Targały nim silne uczucia. Sam już nie wiedział, co czuje, tak samo jak Katherine. Nagle drzwi za wampirzycą otworzyły się, a kobieta upadłaby, gdyby Elijah jej w porę nie złapał. Oboje spojrzeli zmieszani na Rebekę, która prychnęła z obrzydzeniem.

 -Och, czy nasz dom zamienia się w burdel ? Aż dwóch moich braci leci na ciebie, o fuu. - syknęła, patrząc na Pierce. - Niech was chociaż zainteresuje fakt, że Kol zniknął. 

Pierwotny po imprezie z wampirami czuł się cudownie. Jeszcze nigdy nie był tak szczęśliwy. Wszystko jednak prysło, gdy na schodach swojej rezydencji zobaczył Caroline. Blondynka, ubrana w jeansy, t-shirt, marynarkę i buty na obcasie, najwidoczniej czekała na niego. Zauważywszy pierwotnego, wstała i ruszyła w jego stronę. Klaus słyszał mocne bicie jej serca. Poczuł się głupio na myśl, że dziewczyna boi się z nim porozmawiać.

Caroline stanęła naprzeciw pierwotnego i wstrzymała oddech. Zastanawiała się, jak ma zacząć. Wciąż czuła zapał, z jakim pierwotny ją całował. Nie mogła teraz tak po prostu tego mu odebrać, ale z drugiej strony nie miała innego wyjścia. 

-Coś się stało, moja droga ? - Pierwotny spojrzał na nią niepewnie. - Chcesz porozmawiać o tym, co stało się wczoraj ?

Przed oczami blondynki mignął obraz jej samej, zabijającej rzesze wampirów. A potem, znienacka, zatopiła się w ustach pierwotnego. Szybko otrząsnęła się z tych myśli, kierując wzrok na oczy hybrydy. Zieleń jego oczu wydawała się taki dobra, przepełniona miłością. Ciężko było uwierzyć, że te oczy należą do mordercy...a jednak.

-Nic się nie stało - odpowiedziała oschle. - To nie miało żadnego znaczenia. 

Ból zadany sztyletem lub kołkiem jest potężny, ale Klaus poczuł się jeszcze gorzej. To tak, jakby ktoś wyjął mu z klatki piersiowej serce i włożył na nowo, takie pokaleczony, ale tylko po to, by zaraz znów je wyrwać. Caroline przełknęła potężną gulę, która utknęła jej w gardle. Ciężko jej było zachować się w ten sposób, co zawsze - być po prostu dla Klausa niemiłą i pokazywać, jak bardzo go nienawidzi. Nie mogła się przyznać, że to nieprawda, bo on by to wykorzystał. 

-Przyjechałam tu pod dwoma warunkami, Klaus - rzekła pewnym głosem. - Obiecałeś je spełnić.

"A więc o to chodzi" - pomyślał pierwotny w nagłym przypływie złości. Wszystko szło po jego myśli aż do teraz. Właśnie miał stracić Caroline na zawsze, co byłoby dla niego okropnym przeżyciem. I właśnie wtedy wpadł na pomysł, bardzo okropny, ale skuteczny. Nie chciał pozbawiać się jej widoku, ale też nie chciał działać wbrew jej woli.
-Dobrze, Tyler może wrócić do Mystic Falls.

Ku jego zdziwieniu Caroline wcale się nie uśmiechnęła. Nie wyglądała na szczęśliwą, to nie tego od niego chciała. Chodziło jej bardziej o ten drugi warunek, co zabolało go trzykrotnie mocniej.

-Nie mogę ci obiecać, że już nigdy mnie nie zobaczysz. Jednak mogę sprawić, że mnie nie poznasz i mój widok będzie ci obojętny - powiedział, a smutek zalał go do głębi.

Caroline najpierw spojrzała na niego zdziwiona, ale po chwili zrozumiała sens jego słów. Przeraziło ją to. Nie tego chciała. Nie pragnęła pustki w głowie, która kiedyś nazywała się "myśli o Klausie". Z drugiej strony ten pomysł wydał jej się całkiem dobry. Tylko tak mogła o nim naprawdę zapomnieć i w pełni poświęcić się miłości do swojego chłopaka. Klaus był jej wrogiem, a przez ostatnie tygodnie o tym zapomniała. Teraz nadszedł czas, aby to pierwotnego wymazała z pamięci. Zamrugała więc oczami, jakby przygotowując się do tego, a potem spojrzała głęboko w oczy hybrydy.

-Zrób to - szepnęła, z trudem zatrzymując łzy. 

Klaus położył dłonie na ramionach wampirzycy. Spojrzał jej  w oczy, najprawdopodobniej ostatni raz.

-Przypomnij sobie nasze pierwsze spotkanie - zaczął takim głosem, jakby opowiadał jej bajkę na dobranoc. -Umierałaś. Dałem ci swoją krew i zacząłem opowiadać o pięknych miejscach, które mogłabyś kiedyś zobaczyć...Poczuj moją dłoń na swojej talii, gdy tańczyliśmy na balu mojej matki...Przypomnij sobie naszą randkę, kiedy oboje śmialiśmy się i miło spędziliśmy czas...Przypomnij sobie nasze pożegnanie, gdy wyjeżdżałem do Nowego Orleanu...Poczuj ten strach, kiedy dowiedziałaś się, że jednak podałaś mi truciznę zamiast lekarstwa...Poczuj złość, która cię rozpierała, gdy pojawiłem się na twoim zakończeniu roku szkolnego...Poczuj też te uczucie, które pojawiło się w twoim sercu, gdy cię pocałowałem. 

Po policzku Caroline spłynęła łza. Klaus z trudem powstrzymał się przed rozklejeniem. Przejechał czubkiem kciuka po twarzy blondynki, wycierając mokry ślad. Następnie schylił się i wyszeptał jej prosto do ucha :

-A teraz, kochana, zapomnisz o tym wszystkim. O nienawiści, którą mnie darzyłaś i o sympatii, w którą potem ta nienawiść się zmieniła. Zapomnisz o mnie, ale zachowasz w sercu cząstkę mojej miłości.

Ostry zapach perfum pierwotnego dotarł do nozdrzy blondynki. Zatopiła się w nim, czując jego oddech przy uchu.

Delikatne muśnięcie pogładziło jej policzek, a potem lekki wiatr odebrał to wszystko. Została tylko pustka w sercu Caroline. Dziewczyna mrugnęła powiekami, po czym rozejrzała się. Stała sama na placu pod dużą rezydencją. Po chwili wyszli z niej Stefan i Bonnie. Oboje trzymali torby ze swoimi i Caroline rzeczami. Blondynka uśmiechnęła się na ich widok radośnie i cała trójka ruszyła na lotnisko.

Tymczasem Klaus stał w oknie swojego domu, przyglądając się uśmiechniętej wampirzycy. Stracił Caroline, ale miał zamiar kiedyś jeszcze ją odzyskać. Niech pożyje tak, jak chce, ale on nie da za wygraną. Nie po to wyznał jej swoje uczucia, ciążące w nim od dawna, by po prostu pozwolić jej odejść. Jeszcze kiedyś się spotkają. W końcu mają całą wieczność.

Kol znów zdołał się obudzić. Ból nie był już tak silny, więc pierwotny mógł spokojnie się poruszyć. Szybko zauważył też, że nie jest w pomieszczeniu sam. Wytężył wzrok, aby przyjrzeć się postaci, która ukrywała się w mroku. 

-Ej ty, czarowniku... - urwał, zauważając, że nie ma koszuli, a w jego klatce piersiowej tkwią jakieś mini kołki. - Okej, teraz robi się dziwnie. Jeżeli jesteś zwolennikiem takich zabaw, to nie ze mną te numery. Zmień płeć, a może pogadamy.

-Uwierz mi, wolałbyś, aby to był Luke.

Pierwotnego przeraził głos, jaki usłyszał. Był strasznie znajomy. Po chwili z cienia wyłoniła się postać. Kol zamrugał oczami, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. 

-Finn ? 

Nie usłyszał odpowiedzi. Zamiast tego kołek z białego dębu przebił jego serce.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Waszym zdaniem 13 jest pechowa czy nie ? W tym wydaniu jest pechowa, nic dobrego nie ma w tym rozdziale. Po pierwsze, napisany jest beznadziejnie, nie wiem gdzie ja miałam oczy i umysł. Po drugie - czy ja jestem naprawdę aż tak okrutna, żeby w jednym rozdziale jednocześnie pogrzebać szanse na Klaroline i zabić Kola ? Czyli jednocześnie zniszczyć waszą ulubioną parę i pozbawić życia ulubionego bohatera wielu z was ? Chyba nie jest ze mną aż tak źle, co ? A może jednak. I jeszcze ten Kalijah...To było spontaniczne, ale akurat ich scena podobała mi się najbardziej. A co do Klaro, to chciałam, aby ta scena była super emocjonalna, ale wyszła beznadziejna. Dzień miałam niezbyt fajny, jutrzejszy zapowiada się tragicznie i chyba mój nastrój przełożył się na rozdział. Dlatego przepraszam, że po dwutygodniowej przerwie napisałam coś tak okropnego. Jedyny plus - elementy zaskoczenia. Tylko tyle. Amen.