Rozdział 19 - "To była tylko moja decyzja."

Stefan wszedł do dużej sypialni. Ściany pokrywała beżowa tapeta, na panelach znajdował się duży, puszysty dywan. Meble koloru jasnego brązu poustawiane były pod ścianami. W oknach wisiały wielkie zasłony. W tamtym momencie odsłaniały skrawek błękitnego nieba, przez co promyki słońca rozświetlały postać leżącą na łóżku. Wielkie łoże z baldachimem i jasną pościelą idealnie pasowało do tego pomieszczenia. Pokój był gustownie urządzony i z daleka wyglądał na należący do kobiety. Brakowało różu, który podkreślałby dziewczęcość, czerwieni oznaczającą burzliwy charakter czy błękitu pasującego do niewinności i nieśmiałości. Odcienie brązu były niejednoznaczne, tak jak charakter zamieszkującej go pierwotnej. Była czasami okrutna i bezwzględna, ale kryła w sobie wiele uczuć i miłości. Jej osobowość odzwierciedlał ten pokój. Tajemniczy, nastrojowy, piękny, z akcentami w postaci szklanych figurek, które symbolizowały jej porywczość. Jeden niewłaściwy ruch, a piękne pamiątki szlag trafi. Tak samo z jej charakterem. Wystarczy słowo, gest, a robi się w jednej chwili niebezpieczna. 

Salvatore usiadł na brzegu łoża. Spojrzał na nieprzytomną kobietę. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji, była pusta, ale wciąż równie piękna. Zjechał wzrokiem na jej usta. Przypomniał sobie, jak w latach dwudziestych jego wargi wciąż się z nimi spotykały. Jak ich oczy rozbierały się wzajemnie wzrokiem, jak ich palce dłoni splatały się ze sobą, jak ich ciała przechodziły przyjemne dreszcze pożądania. Klaus im wszystko odebrał, a gdy znów się spotkali, on już nie darzył jej uczuciem. Kochał Elenę, która okazała się równie niestała w uczuciach jak Katherine. Raz jeden, raz drugi. Rebekah do tej pory coś do niego czuła. Wiedział to i pożałował, że nie dał jej szansy. Był u boku Klausa, gdy ponownie ją zobaczył, po latach rozłąki. Mógł dać sobie spokój z Eleną i gdyby wiedział, że ta później poleci do Damona, niewątpliwie by to zrobił. A tak wylądował w Nowym Orleanie, bez dziewczyny, z drugą podkochującą się w nim. Miał pewnego rodzaju szczęście, bo Rebekah była piękna, seksowna i posiadała niezwykły charakter. Miała wady, nie była tak czysta jak Elena. Posiadała pazur, o którym Gilbert mogła jedynie pomarzyć. Wszystko idealnie, gdyby nie jeden problem. Nie był pewien czy uda mu się w niej zakochać. Coś go do niej ciągnęło, ale to nie było tak silne jak uczucie, którym darzył Elenę. Ono powoli mijało, ale po Katherine ślad pozostał na długo, z jej sobowtórem pewnie też tak będzie. 

Rebekah była cała nieruchoma, żadnych oznak życia. W jej krwi najprawdopodobniej krążyło lekarstwo.

Będzie człowiekiem - pomyślał Stefan. - Mogę mieć ludzką dziewczynę. 

Mimowolnie się uśmiechnął. Ludzka Rebekah, to będzie ciekawe ! Położył rękę na jej zimnej dłoni. Serce podskoczyło mu do gardła, gdy na jego szyi zacisnęła się druga ręka pierwotnej. Rebekah wpatrywała się w jego oczy, wyszukując niebezpieczeństwa, ale po chwili zabrała dłonie i odsunęła się nieznacznie. Z jej twarzy zniknęła złość, zamiast niej wampirzyca wydawała się zakłopotana, ale i ucieszona faktem, że widzi przed sobą młodszego z braci Salvatore.

-Stefan... - szepnęła i nieznacznie uniosła kąciki ust w bladym uśmiechu. - Wybacz, nie chciałam. 

Wampir zapewne odwzajemniłby jej się tym samym i wyjaśnił, że nic się nie stało, ale kompletnie go zamurowało. Wpatrywał się w nią ze zmrużonymi oczami, wyszukując choćby jednej zmiany w jej wyglądzie, sposobie mówienia, w oczach. Nic nie znalazł.

-Wciąż jesteś wampirem ! - wykrzyknął zdumiony.

-Oczywiście, że nim jest - powiedział Klaus, który wszedł do pokoju. Za nim pojawiła się pozostała dwójka pierwotnych. - Zażyła środek usypiający wampiry podjeżdżający jakimś kwasem zamiast lekarstwa. Tatia podmieniła fiolki, gdy napadli ją słudzy Marcela. Mądra ta nasza Tatia.

Puścił oczko w stronę najstarszego z braci. Elijah zignorował ten gest i podszedł do siostry. Stefan odskoczył jak oparzony, czując się tak, jakby im przeszkadzał. W końcu w pokoju znajdowała się cała czwórka rodzeństwa, a on nie był tam potrzebny. 

-To ja pójdę do Caroline, siedzi w pokoju odkąd wydostaliśmy się z lochów - wyjaśnił, po czym wyszedł z pokoju.

Klaus spuścił wzrok, Kol położył się obok siostry, a Rebekah odprowadziła smutnym wzrokiem mężczyznę, po czym odzyskała zdrowy rozum i spojrzała na brata. Szybkim ruchem zrzuciła go na podłogę. Jęknął i ze złością zmaterializował się przy drzwiach.

-Wredna zołza ! - krzyknął do siostry.

Odwrócił się, by wyjść, ale natrafił na przeszkodę. Bonnie spojrzała na niego obojętnie, po czym zwróciła się do reszty pierwotnych :

-Nic nie znalazłam. Żadnego zaklęcia. Mikael, Esther i Finn są połączeni z Kolem, ponieważ to dzięki niemu dostali się do naszego świata. Jeżeli zabijecie któregokolwiek z nich, reszta też umrze.

Kol poczuł, jak kolana się pod nim uginają. Spojrzał pytająco na rodzeństwo, jakby licząc, że rozszarpią czarownicę za tą okropną wiadomość. Oni jednak nie ruszyli się nawet o centymetr. Rebekah siedziała w łóżku, zakrywając usta dłonią. Z trudem powstrzymywała się przed wybuchnięciem płaczem. Klaus oparł plecy o ścianę, a przez jego twarz przeszedł cień bólu. Elijah jako jedyny zachował trzeźwość umysłu. Złapał Bonnie za ramię, szepnął coś w stylu "musimy pogadać" i oboje wyszli z pokoju. 

Rebekah w końcu nie wytrzymała i zaniosła się płaczem. Pędem wybiegła z łóżka i rzuciła się na szyję swojego młodszego brata. Trwali jedynie chwilę w uścisku. Kol nie mógł wytrzymać tej smutnej atmosfery, a przez to, że przytuliła go siostra, która nigdy wcześniej tego nie robiła, czuł się już jedną nogą w grobie. Oderwał się od niej prawie siłą i wyskoczył w nadnaturalnym tempie przez okno. Zszokowana pierwotna spojrzała na ostatniego z braci, który pozostał w pokoju. Przez chwilę ciszę pomiędzy nimi przesiąkał jedynie ból bezradności. 

-Nik...

-Spotkamy się wszyscy o 21 w środku lasu. Zajmę się doprowadzeniem tam pozostałej trójki, powiadom resztę - odrzekł oschle, po czym zniknął jej z oczu. 

-Elijah, myślę, że to nie jest dobry pomysł...To...to...nienormalne ! A co, jeśli mi się nie uda ? Mogę skrzywdzić was oboje. Nie powinieneś ryzykować, poświęcać się...

-Bonnie, proszę, bądź ciszej, zaraz ktoś cię usłyszy. Podjąłem decyzję i albo mi pomożesz, albo nie pozostawisz mi wyboru. Nic do ciebie nie mam, ale przekładam życie najbliższych ponad twoje i jeżeli nie zechcesz udzielić mi pomocy, wymierzę ci srogie konsekwencje. 

Oboje zamilkli, wpatrując się w wielką posiadłość. Bonnie usiadła na ławeczce w ogrodzie i zaczęła przeglądać księgę zaklęć. Elijah stał bezczynnie z rękami w kieszeniach. Czarownica co chwilę zerkała na niego z niepokojem, jakby w obawie, że rzuci się na nią i wyrwie jej serce jednym ruchem dłoni. Był do tego zdolny, a jego słowa bardzo ją wystraszyły. Co prawda zostały wypowiedziane spokojnym tonem, ale szczerym do bólu.

-Chyba coś mam - szepnęła Bonnie. - Zaklęcie na zmianę... - urwała. - No, w każdym razie powinno się udać.

Elijah zamknął oczy, przez chwilę w skupieniu nasłuchując śpiewu ptaków. Gdy znów spojrzał na mulatkę, w jego oczach można było dostrzec smutek, ale i pewność siebie. 

-Dziękuje ci. Plan znasz, działaj według niego. Gdy będzie już po wszystkim...Powiedz mu, żeby się nie obwiniał. To była tylko moja decyzja. 

Odwrócił się i po chwili zniknął za drzwiami posiadłości. Bonnie westchnęła cicho, zamykając księgę. Pociągnęła nosem. Ze wszystkich pierwotnych tylko Elijaha w miarę lubiła. Był niebezpieczny, ale moralny i honorowy. Tym, co zamierzał zrobić, wzbudził w niej jeszcze większy szacunek. Był pierwotnym, tysiącletnim krwiopijcą, ale miał dobre serce. Kochał rodzinę i zrobiłby dla niej wszystko. To było w nim najpiękniejsze. 

Caroline trzęsła się jak rażona prądem, gdy po raz tysiączny przemierzała długość całego pokoju i zawracała, by znów zrobić to samo. Mogła nauczyć się na pamięć każdej rzeczy, która znajdowała się w pomieszczeniu, będącym jej tymczasową sypialnią, ale za bardzo zaślepiona była myślami. Targały nią silne uczucia. 

Śmierć Jenny, wyjazd Tylera, Stefan rozpruwaczem. Kolejne kółko po pokoju. Klaus pragnący krwi   Eleny, Tyler hybrydą. Kolejne kółko. Śmierć matki Tylera, ugryzienie Tylera. 

W końcu położyła się na łóżko. Jej głowa mogła zaraz eksplodować, jeżeli nie pozna całej prawdy.

Kochana, mówił na nią kochana. Krew, którą jej dał, szampan, który razem pili. 

Zakryła twarz dłońmi. 

Rysunek, który znalazła i sobie przypomniała ich wspólne początki, ten sam rysunek, który znalazła po pocałunku. Pocałunek, śmierć Sophie i jej sługów.

Łzy pociekły jej po policzkach. 

Tyler mówiący przez telefon, że to koniec. Sny, przez które bała się zasnąć. 

Drzwi otworzyły się. Caroline nie drgnęła. Po chwili poczuła, jak silne ramiona przyciągają ją do siebie. Wtuliła głowę w tors mężczyzny i zaniosła się płaczem. Stefan głaskał ją po głowie, co chwilę powtarzając szeptem "ciii". Ona jednak nie mogła się uspokoić. Miała ogromny mętlik w głowie, wszystko wracało do niej ze zdwojoną siłą. Po raz kolejny przeżywała wszystkie okrucieństwa, za którymi stał Klaus. Jednocześnie pamiętała jedną ich wspólną chwilę - kiedy uratował jej życie, podając swoją krew. Reszta to były tylko fragmenty. Wiedziała, że piła z nim szampana. Czuła na ustach pocałunek, co było absurdem w obliczu tych wszystkich złych rzeczy, jakich dokonał pierwotny. Były jeszcze sny. Leśny koszmar i morskie marzenie. Jeden symbolizował ich gorsze chwile, drugi lepsze. Z innej perspektywy : pierwszy przedstawiał hybrydę takim, jakim powinna go widzieć Caroline. Drugi był odzwierciedleniem jej najskrytszych myśli i marzeń. 

Wampirzyca odsunęła się od klatki piersiowej przyjaciela i spojrzała mu prosto w oczy.

-Nie wiem dlaczego, co się między nami wydarzyło, ale nie potrafię go nienawidzić - mruknęła, tłumacząc to bardziej sobie niż jemu.

Stefan kiwnął głową. Nie musiał pytać, o kogo jej chodzi. Znał odpowiedź.

-Wiem, Caroline. Zawsze się broniłaś przed uczuciami do niego ze względu na nas, twoich przyjaciół. Może za nim nie przepadamy, mamy do niego wiele urazów, ale to twoje życie. Nie masz mi za złe, że coś mnie łączy z Rebeką, ja nie mogę się przyczepiać tego, co jest między tobą a Klausem. Myślę, że jesteś już gotowa, aby poznać prawdę i zmierzyć się ze swoimi uczuciami. 

Blondynka uśmiechnęła się nieznacznie, wycierając z policzków łzy. Słowa Stefana poprawiły jej samopoczucie i dodały pewności siebie. Ponownie przytuliła się do niego.

-Dziękuję, Stefan - szepnęła, ale nagle oderwała się od niego i zmierzyła go wzrokiem. - Czy ty powiedziałeś, że coś cię łączy z Rebeką ?! 

Stefan parsknął śmiechem. Gdy udało mu się uspokoić, powiedział tylko :

-Myślę, że oboje nas teraz będą potrzebować...po śmierci Kola. 

Widok z okna był piękny. Klaus, tworząc ten dom, pomyślał też o zagospodarowaniu podwórka wokół niego. Dzięki temu powstał piękny ogród. Mini reflektory przy fontannie rzucały jasne światełko na słabo tryskającą wodę. Piękne kwiaty roznosiły woń w całej okolicy. Ptaki przysiadały na gałązkach rozmaitego gatunku drzew. Promyki zachodzącego słońca starały się przedrzeć przez baldachim liści do ogrodu. Z sufitu na tarasie zwisały doniczki z kwiatami. Balustrady oplecione były roślinami. Plącze wiły się w każdą stronę. Także nocą ogród zachwycał wyglądem, podczas gdy więcej światełek połyskiwało na tle księżyca. Gwiazdy na niebie wydawały się komponować z pięknym wystrojem, jakby nawet one dbały o wygląd ogrodu. 

Tatia przypatrywała się temu z rozmarzeniem. W pewnej chwili zechciała podziwiać ogród z drugiej strony domu. Odwróciła się, ale nie zdążyła zrobić ani kroku. Poczuła nagły przypływ powietrza, ciepłe ręce oplotły się wokół jej ciała i po chwili cały świat zaczął umykać spod jej stóp. Zamknęła oczy, a gdy je otworzyła, stała w tym pięknym ogrodzie, który przed chwilą podziwiała. 

Obok niej znajdował się Elijah, wpatrujący się w nią ze smutkiem. Zapach kwiatów zaatakował nozdrza Tatii, ptaki ucichły, a woda nagle stała się cichsza. Oboje stali w milczeniu, z obawą, że nawet oddech zakłóci ten spokój. Jednak emocje, jakie towarzyszyły im obojgu, dało się zobaczyć gołym okiem. Tatia nie zastanawiając się dłużej, odwróciła się do ukochanego, w tej samej chwili, w której on zrobił to samo. Wpadli sobie w ramiona. Ich ręce błądziły w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca, za to usta złączyły się w idealnym wręcz pocałunku. Przelali na niego wszystkie emocje. Żal, tęsknotę, smutek, cierpienie, radość, miłość. Wszystko było tak sprzeczne i piękne zarazem. Długo nie mogli się od siebie oderwać, zaślepieni uczuciem, jakim się darzyli. W końcu Elijah złapał dłonie Tatii, które spoczywały na jego policzkach, i odsunął ją nieznacznie od siebie. Spojrzeli sobie w oczy. 

-Przepraszam... - szepnęła spokojna Tatia. Nagły wybuch nie byłby w jej stylu. - Wiem, że jesteś na mnie bardzo zły. To było dla mnie naprawdę trudne, dobrze o tym wiesz, ale popełniłam błąd. Myślałam, że bez ciebie będę wiodła ludzkie, szczęśliwe życie, ale nie mogłam wziąć lekarstwa ze świadomością, że nie będę miała czasu, aby cię jeszcze kiedyś zobaczyć. Obojętnie czy jako śmiertelnik, czy krwiopijca, chcę być z tobą, Elijah. Za bardzo cię kocham, by żyć z dala od ciebie. 

Ostatnie słowa wypowiedziała na jednym oddechu, ledwo go widząc przez łzy, które napłynęły jej do oczu. Elijah przez chwilę patrzył na nią nieprzytomnie. Nie tak mieli się rozstać, nie mógł się przez nią wahać. Podjął już decyzję. Przytulił ją do siebie, a ból, z jakim dotykał jej ciała, paraliżował go od wewnątrz. Cierpiał bardziej niż kiedykolwiek. Wcześniej perspektywa tego, co zamierzał zrobić, nie wydawała mu się tak okropna. Nie bał się. W tamtej chwili jednak ból był nie do zniesienia. Świadomość, że nigdy więcej jej nie zobaczy, nie pocałuje, nie dotknie. Skrzywdzi jedną osobę, by ratować drugą.

-To ja cię przepraszam - odpowiedział po dłuższej chwili. 

Tatia odsunęła się od niego. Patrzyła na niego swoimi orzechowymi oczami. Ten wzrok wcale nie pomagał pierwotnemu, wręcz przeciwnie. Jej oczy, oczy, których miał już nigdy więcej nie zobaczyć. 

-Słyszałam o Kolu...Wiem, co chcesz zrobić. 

Nie płakała. Zdusiła w sobie łzy. Była dzielna, twardsza nawet od niego. Potrafiła domyślić się, co pilnuje i zachować zimną krew. Dla niego. Wzruszyło go to jeszcze bardziej. 

-Tak bardzo cię kocham - wyszeptał. 

Znów wpoił się w jej usta i tym razem pocałunków nie było końca. Mimo to wiedział, że nie zdoła się nimi nacieszyć. Dopiero co ją odzyskał, a znowu miał stracić. Żałował, że pozwolił jej kiedykolwiek odejść. Teraz to on miał zostawić ją. Tatię, jego ukochaną, z którą nie dane mu było żyć. 

Na wydeptanej ziemi narysowane były cztery koła, w każdym z nich zmieściłoby się około tuzina ludzi. Jednak były zarezerwowane dla tylu osób, ile ich było. W środku, pomiędzy kołami, stała Bonnie. Nie czekała długo. Klaus zjawił się natychmiastowo i wrzucił do trzech kół swoją rodzinę. Finn, Esther i Mikael przebudzili się ze śpiączki, w którą wcześniej wprowadziła ich Bennett. Czarownica zakreśliła dłonią łuk w powietrzu, a okręgi zapłonęły, uniemożliwiając im ucieczkę. Klaus oddalił się nieznacznie. Przypatrywał się im z grobową miną, wyczekując przybycia swojego rodzeństwa. Ostatni raz spojrzał z nienawiścią na matkę, brata i ojczyma. To przez nich miał stracić brata. 

Gdzieś w oddali cała piątka usłyszała szmer drzew. Klaus odwrócił się w tamtą stronę, ale zamiast rodzeństwa ujrzał Caroline i Stefana. Mężczyzna przystanął przy jednym z drzew, nie chcąc podchodzić blisko okręgów. Caroline za to śmiało podeszła do pierwotnego. 

-Wszystko będzie dobrze - powiedziała i ku zdziwieniu wszystkich zebranych, pocałowała go w policzek. - Musimy porozmawiać.

Cofnęła się i stanęła obok przyjaciela. Klaus przez chwilę patrzył na nią osłupiały. Sytuacja, w której się znajdował, nie była przyjemna, ale o to właśnie pojawiło się światełko w tunelu. 

Z rozmyślań wyrwał go szelest liści pod stopami innego pierwotnego. Kol wszedł do swojego kręgu, jakby nigdy nic. Miał koszulę zaplamioną krwią i podjeżdżało od niego alkoholem. 

-No co ? - syknął, widząc zdegustowaną minę Bonnie. - Musiałem jakoś skorzystać z ostatnich godzin życia. Bierz się do roboty, nie ma na co czekać.

Bonnie nie drgnęła. Wpatrzona była w las, jakby wyczekując, że ktoś z niego zaraz wyskoczy. Tak też się stało, ale to były Rebekah i...Katherine. Pierwotna stanęła obok Klausa, a panna Pierce podeszła do okręgu. Nie mogła do niego wejść, ale z tamtej odległości dokładnie widziała twarz Kola, którą teraz wykrzywiał ból. Wcześniej był nadzwyczajnie pewny siebie, teraz był bliski stracenia nad sobą panowania.   Uspokoił się jednak i odezwał zdawkowym tonem :

-Co tu robisz, Kath ? Z tego co wiem, nie zapraszałem cię na tą imprezę. 

-Ty draniu ! - warknęła wściekle. - Do diabła z tobą, mam nadzieję, że będziesz gnił w piekle. Na nic więcej nie zasługujesz. O wszystkim poinformowała mnie twoja siostra, bo ty wolałeś iść się zabawić niż spędzić ten czas ze mną. Może zachowuję się jak rozdygotana nastolatka ze złamanym sercem, ale, cholera jasna, zależy mi na tobie, idioto. Nie pomyślałeś, że ciężko mi będzie przeżyć znów twoją śmierć ? Nie...

Dalej nie była w stanie mówić. Rebekah odciągnęła ją od okręgu. Katherine odwróciła wzrok, by tylko nie patrzeć na Kola. Po raz pierwszy w życiu było mu głupio. Miał ochotę powiedzieć jej wszystko, to jak ważna jest dla niej, ważniejsza od każdej kobiety, jaką poznał w swoim życiu. Oczywiście z wyjątkiem jego sostry. Nie powiedział jednak nic. Nie był najlepszy w wyrażaniu uczuć. Westchnął więc ciężko, oczekując ostatniego brata. 

Kolejne minuty mijały, a klątwa, która uniemożliwiała Finnowi, Esther i Mikaelowi używania mocy i głosu, powoli słabła. Trzeba było zaczynać i wszyscy świetnie zdawali sobie z tego sprawę. Bonnie zwróciła wzrok ostatni raz, niemal błagalnie, w głąb lasu, po czym skierowała ręce w stronę Kola. 

On spojrzał na Katherine. Ona też na niego patrzyła. Wymówiła bezgłośnie dwa słowa, które całkowicie go zamurowały. Nikt ich nie słyszał, ale on dokładnie rozczytał "kocham cię" z jej ruchu warg. Zapragnął do niej podbiec i właściwie opuścił krąg, ale nie z własnej woli. Znikąd pojawił się Elijah i siłą wypchnął go jak najdalej okręgu. Zanim zdołał zareagować, Tatia przytrzymywała go tak, by nie mógł wstać. Wszyscy zebrani zwrócili wzrok na Elijaha, który teraz stał w kole. Rebekah pisnęła, chcąc rzucić się w tamtą stronę, ale zrozumiała, że nie może się ruszyć. Bonnie rzuciła na nich wszystkich zaklęcie. Zaczęła wypowiadać niezrozumiałe słowa, ręce kierując w stronę pierwotnego. Ostatni raz uśmiechnął się do Tatii. Bonnie zwróciła się do Finna. Jego ciałem wstrząsnęły spazmy, jakby ktoś wyrywał mu wszystkie wnętrzności. W końcu zastygł i padł w kałużę krwi. Następna była Esther, a potem Mikael. Na końcu Elijah zdążył upić jedynie połowę zawartości fiolki, którą trzymał w ręku, po czym bezwładnie zsunął się na ziemię. Płomienie zgasły, ciszę zakłócał jedynie wrzask Rebeki. Bonnie opuściła dłonie. Spojrzała na cztery martwe ciała, a następnie sama straciła przytomność. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zbliżamy się do końca ! Pozostały ok. dwa rozdziały + epilog. W tym trochę się działo, ale następne będą spokojne. Epilog postaram się napisać bajkowy, może nie przesłodzony, bo takie mi nie wychodzą, ale w miarę szczęśliwy :)
Co do tego rozdziału...No cóż, myślałam, że będzie smutniejszy. Gdy pisałam początek, byłam pewna, że będzie to mój ulubiony rozdział. Później coś się sknociło, no ale trudno. Ważne, by wam się podobało i mam nadzieję, że tak jest.
Po skończeniu tego opowiadania zapewne przez długi okres nie będę nic publikowała, bo chcę się trochę podszkolić i wstawić tu dopiero coś, z czego naprawdę będę zadowolona. Jedynie nowości mogą pojawiać się tutaj - http://www.fanfiction.net/u/4812574/infinitesmilee
Komentujemy, kochani, dobrze wiecie, ile to dla mnie znaczy :)