Rozdział 12 - "Musimy zabijać, aby sami przeżyć"

Podłoga zaskrzypiała lekko pod bosymi stopami Katherine. Kobieta zbiegła po cichu po schodach, a następnie otworzyła szeroko frontowe drzwi. Zrobiła krok do przodu, ale zamiast poczuć pod nogami brukowy chodnik, wciąż czuła podłogę. Waliła ręką w niewidzialną barierę, klnąc pod nosem. Nie cierpiała być pod wpływem hipnozy pierwotnego. Uniemożliwiało jej to wyjście z domu. Już od paru tygodni nie zjadła nic ciepłego i nie poczuła świeżego powietrza. Jedynie musiała zadowolić się krwią z woreczków i delikatnym wiatrem, który czuła, otwierając okno. Westchnęła ciężko. Podwinęła rękawy w koszuli Kola, którą uwielbiała nosić, a następnie udała się do salonu. Z rezygnacją oparła się o framugę drzwi, przyglądając się trzem mężczyznom, którzy w ciszy spędzali tam czas. Zbieg okoliczności sprawił, że byli to ci, z którymi Katherine cokolwiek łączyło. Każdy z nich był całkowicie inny, a jednak cała trójka odegrała jakąś rolę w życiu wampirzycy.

Poważny, elegancki Elijah to mężczyzna, którego poznała jeszcze za swojego ludzkiego życia. To on był tym, którego pokochała. Pech sprawił, że był też bratem wampira, który chciał ją zabić. Katherine nie było dane żyć u boku najstarszego z pierwotnych. Zostając wampirem, całkowicie odcięła się od niego. Od tamtej pory widziała go kilka razy, ale już nigdy nie poczuła do pierwotnego tego, co wcześniej.

Stefana poznała już jako wieloletni wampir. On też miał brata, ale ten jej pożądał. Oboje się w niej zakochali, co ona wykorzystała. Bawiła się nimi, ale tak naprawdę to Stefana darzyła silnym uczuciem. Przemieniła go, a potem pozwoliła mu wierzyć, że zginęła w pożarze. Wielokrotnie pragnęła znów go zobaczyć i odzyskać. Uniemożliwiała jej to Elena. Teraz, gdy tak patrzyła na niego, nic nie stało jej na przeszkodzie. Nie była jednak pewna, czy dobrze by zrobiła, gdyby znów zaczęła o niego walczyć.

Ostatnią osobą, na którą spojrzała, był Kol. Przystojny, zabawny, uroczy, rozrywkowy. Ideał, z którym mogłaby spędzić całe życie. Problemem było to, że go nie kochała. Była pewna swoich uczuć, którymi go darzyła. Po prostu go polubiła, ale to nie mogła być miłość. "Kol to typowy wampir - egoista, który nigdy nie zdołałby nikogo pokochać" - pomyślała. Zdziwiło ją to, że w ogóle zaczęła o nim w ten sposób myśleć. Pierwotny miał być tylko kimś, kto mógł zapewnić jej bezpieczeństwo i rozrywkę, nic po za tym.

Katherine przerwała swoje rozmyślania, gdy zarejestrowała coś dziwnego. Obaj pierwotni, Elijah i Kol, nerwowo wstali i zaczęli podążać w stronę wyjścia. Pierwszy z nich otworzył drzwi i spojrzał ze zdziwieniem na Stefana i pannę Pierce.

-Coś mną kontroluje - powiedział.

Z szybkością wampira wybiegł z rezydencji. Kol rzucił w stronę Katherine błagalne spojrzenie. Ta podbiegła do niego, ale było już za późno. Po obecności najmłodszego pierwotnego nie pozostało żadnego śladu.

Dotychczas piękne, błękitne niebo zaczęły przykrywać ciemne chmury. Siła wiatru rosła z każdą chwilą. Klaus podążał przez miasto, rozglądając się dookoła. Wszyscy uciekali do domów przed nadciągającą burzą. Miejscowi handlarze zbierali swoje stragany i starali się uratować jak najwięcej rzeczy. Czerwone jabłko potoczyło się koło nogi pierwotnego. Mężczyzna podniósł owoc i wrzucił go do koszyka jednego ze sprzedawców. Ten podziękował mu skinieniem głowy, a następnie uciekł do budynku, mrucząc pod nosem coś o zbliżającym się nieszczęściu. Klaus popatrzył za nim jeszcze chwilę, ale szybko skupił swoją uwagę na czymś równie dziwnym. Zmienił kierunek swojego spaceru i teraz kierował się w stronę lasu. Próbował skręcić lub przystanąć, ale jego starania nic nie dały. Jakaś niewidzialna siła prowadziła go w ciemność pośród drzew, a pierwotny nic nie mógł na to poradzić. Doszedł więc na środek lasu i dopiero wtedy jego nogi odzyskały swobodę. Rozejrzał się dokładnie.

Otaczał go krąg, na którym znajdywały się wampiry. Cały krąg podzielony był na 4 części. W jednej znajdował się Klaus, a w pozostałych jego rodzeństwo. Elijah i Kol byli równie zdziwieni co on. Rebekah leżała bezwładnie na ziemi, niczym martwe ciało pozostałe po silnej kobiecie. Ten widok wstrząsnął hybrydą od środka. Zwrócił wzrok na Sophie, która stała w samym środku kręgu i tym samym w miejscu, gdzie 4 części się łączyły. Pierwotny marzył tylko o jednym - zaatakowaniu czarownicy. Ruszył przed siebie, ale zatrzymała go niewidzialna bariera. Był uwięziony w swojej części kręgu i nie miał jak stamtąd uciec. Sophie zaśmiała się szyderczo. Zawtórowało jej kilkanaście głosów. Klaus odwrócił się i dopiero teraz zauważył, że krąg otacza liczna grupka czarownicy. Wszyscy ci, których przygarnęła na swoją stronę, byli gotowi stawić czoło pierwotnym. Cała trójka spojrzała na siebie niepewnie, a następnie na nieprzytomną siostrę.

-Jeżeli ona nie żyje... - Klaus zwrócił się do uśmiechniętej Sophie. Jego oczy płonęły chęcią zemsty, a dłonie zginały się w pięści. - Zginiesz w męczarniach, czując, jak powoli odrywam każdy skrawek twojego ciała !

Cichy jęk dobiegł pierwotnego zza pleców. Odwrócił się, czując nagły przypływ różnorodnych emocji. Caroline, jego największa słabość obok rodziny, stała oparta o drzewo. Jej oczy wyrażały strach, ale też nutkę nadziei. Klaus nie miał pojęcia, skąd to się u niej wzięło. Jego złość rosła z każdą kolejną chwilą. Sophie zdołała go wykiwać, używając do tego dwóch kobiet, na których mu zależało. Poczuł się oszukany przez blondynkę, która teraz zerkała na niego niepewnie. Posłał jej oburzone spojrzenie, a następnie znów zwrócił wzrok na Sophie, z której ust nie schodził uśmiech. 

-Pewnie się zastanawiacie, co tu robicie. - Zachichotała donośnie. - Otóż, ściągnęłam was tu dzięki zaklęcia. Do tego potrzebna mi była wasza siostrzyczka. W jej żyłach płynie wasza krew, a więc użyłam jej do sprowadzenia was. - Zerknęła na pierwotną wampirzycę, a potem na jej braci, a w szczególności na Klausa. - Zdziwiony widokiem swojej ukochanej ? Kazałam jej cię oszukać. Miałeś wierzyć, że mnie nabrała i jest po waszej stronie. Ona ci nie ufa, Klaus. Nie wierzy, że sprowadzisz jej chłopaka, dlatego ja jej to obiecałam. Tyler wróci do domu.

-I co z tego, skoro i tak umrze ? - odezwała się Caroline. Wszyscy spojrzeli na nią. - Jeżeli Klausowi coś się stanie ani ja, ani Tyler nie odnajdziemy szczęścia. Może chcesz dobrze, ale ci to nie wychodzi. Postanowiłam więc działać sama i o to mój plan.

Blondynka skierowała wzrok w ciemność. Po chwili zza drzew wyłoniła się kobieca sylwetka. Mulatka kierowała się odważnie w stronę Sophie. Ta wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia, a Caroline odetchnęła z ulgą, widząc swoją przyjaciółkę. Bonnie Bennett skierowała ręce w stronę Sophie, która zrobiła to samo. W okolicy rozległ się potężny grzmot, a z nieba zaczął lać deszcz. Ustawione na kręgu pochodnie zgasły, a pierwotni zostali uwolnieni. Bez namysłu każdy z nich rzucił się na pierwszego lepszego wampira. Rozpoczęła się walka na śmierć i życie. Obie czarownice, Bonnie i Sophie, atakowały się różnorodnymi czarami, wywołując coraz groźniejsze zjawiska pogodowe.

Wiatr rozszalał się na dobre. Gałęzie zaczęły wirować wokół zebranych, kalecząc im twarze. Elijah idealnie omijał je spokojnym krokiem. Wyrywał serca każdemu napotkanemu wampirowi, który chciał go zabić. Żadnemu nie udało się go zaskoczyć, wszyscy kończyli marnie. Kol wyrwał największą gałąź z jednego drzewa i zaczął nią atakować wrogów. Klaus odrywał ofiarom głowy, co z punktu widzenia Caroline nie wyglądało cudownie. Wzdrygnęła się na ten widok. Pierwotni w walce byli bezwzględni, nie przejmowali się zabitymi przez nich istotami. Wszystko wskazywało na to, że zaraz wszystkich pozabijają, aż tu nagle pojawiło się ich jeszcze więcej. Wampiry stadami zjawiały się z każdej strony. Najwidoczniej Sophie udało się zgromadzić potężną armię.
Caroline schowała się za jednym z drzew, gdzie nie była widoczna przez morderców, a następnie spojrzała na krąg. Obie czarownice toczyły zaciętą walkę, ale nie trudno było dostrzec, że to Bonnie ma mniejsze szanse. Powoli opadała z sił, a z jej nosa zaczęła cieknąć krew. Nagle Bennett upadła na ziemię, a Sophie zaśmiała się złowieszczo. Uniosła wysoko nóż i skierowała go nad serce nieprzytomnej czarownicy. Caroline jęknęła głośno, zaciskając zęby. Musiała wziąć się w garść i pomóc swojej przyjaciółce. Bała się, ale to nie ona była teraz najważniejsza. Liczyło się dla niej tylko życie Bonnie. Nie zastanawiając się dłużej, wskoczyła do kręgu. W wampirzym tempie pojawiła się za Sophie. Złapała jej nóż i wbiła prosto w serce czarownicy.

W tej samej chwili Rebekah błyskawicznie usiadła, próbując złapać oddech. Sophie padła na ziemię, a Caroline otworzyła szerzej oczy ze zdumienia. Wszystkie wampiry, które były po stronie czarownicy, razem z nią padały na ziemię. Każdy, kto był połączony z Sophie, poniósł śmierć razem z nią. Wiatr uspokoił się, a burza odeszła w zapomnienie. Chmury zaczęły ustępować miejsca pięknemu księżycowi, którego otaczały liczne gwiazdy. Caroline przytuliła do siebie Bonnie, która na szczęście nie odniosła większych obrażeń. Elijah wpadł w ramiona Rebeki, przepraszając za wszystko, co przez nich wycierpiała.

Okazało się, że blondynka była w zmowie z Caroline i one obie ściągnęły Bonnie do Nowego Orleanu. Rebekah zawsze była po stronie rodzeństwa, dlatego nie zginęła razem z Sophie. Klaus odetchnął głęboko po ciężkiej walce. Przyjrzał się martwym ciałom, którym brakowało kończyn. Już od dawna nie miał okazji wyładować swojej furii na innych istotach. W tamtej chwili, gdy Sophie nie żyła, a z Rebeką było wszystko dobrze, poczuł się cudownie. Spojrzał na Caroline, która tuliła do siebie przyjaciółkę. Uśmiech zszedł z twarzy pierwotnego. Wiedział bowiem, że blondynka czuje się okropnie po tym, co zrobiła. W końcu zabiła kilkadziesiąt osób, a wyrzuty sumienia, po takim czynie, są nieuniknione.

Tego dnia śmierć poniosło wiele wampirów oraz jedna czarownica. Ktoś jednak przeżył, a tą osobą był Luke. Czarownik działał z własnej woli przeciwko pierwotnym, po za tym nie było go na miejscu masakry. Wiadomym było, że trzeba się go jak najszybciej pozbyć. Rebekah postanowiła wyruszyć na poszukiwania dawnego kochanka. Ku jej zdziwieniu, pomóc jej zechciał Kol. Ruszyli przez miasto, dziwnie spokojne jak na Nowy Orlean. Zastanawiali się, gdzie mogą znaleźć Luke'a. Mężczyzna na pewno zdążył już się domyślić, co się stało, więc w takim razie mógł uciec. Pierwotni byli jednak szybsi i sprytniejsi. Rozdzielili się, aby szybciej znaleźć ich kolejną ofiarę. Rebekah odwiedziła opuszczony hotel - dawną kryjówkę Sophie i jej bandy. Kol postanowił poszukać czarownika w dzielnicy, która o tej godzinie tętniła życiem. Wszedł do baru, w którym kilka tygodni temu imprezował z Katherine. Rozejrzał się po zebranych, po czym podszedł do barmana. Młody chłopak znał dużo osób w mieście, gdyż odwiedzali go prawie wszyscy. Kol sprytnie to wykorzystał.

-Cześć kolego, znasz może niejakiego Luke'a Whitnera, przyjaciela Sophie ? - spytał, używając hipnozy.

-Przychodzi tu codziennie. - Chłopak odpowiedział automatycznie. - Przesiaduje w piwnicy i wywołuje duchy czy jakoś tak. Wiem, że potem dzieją się dziwne rzeczy tu, w barze, ale mu nie zabraniam. Daje mi za to dużo kasy. Powinien wpaść za jakąś godzinkę. - Wyłonił zza lady butelkę alkoholu. - Na koszt firmy.

Kolejną godzinę Kol spędził w kącie sali. Przypatrywał się klientom, co chwilę upijając łyk gorzkiego płynu. Poczuł się rozgrzany od środka i gotowy do znęcania się nad słabszym, gdy do baru weszła zakapturzona postać. Skinęła głową w stronę barmana, podsuwając mu pod ladą kilka banknotów. Następnie przemknęła do piwnicy.
Kol zachichotał pod nosem. Zaklaskał w dłonie i pełen wigoru ruszył za czarownikiem. Kręte schody zdawały się kruszyć pod jego stopami, ale zdołał zejść na dół. Luke siedział w kręgu, a obok niego leżała jego długa kurtka z kapturem. Czarownik otoczony był świecami. Ręce wznosił ku górze i wypowiadał zaklęcie. Kol, próbując utrzymać powagę, usiadł na stercie pudeł, nawet niezauważony przez mężczyznę. Luke całkowicie skupił się czarach. Wokół niego zaczęła unosić się smużka dymu. Pierwotny, znudzony oczekiwaniem, przywarł czarownika do ściany, a następnie rzucił nim o puste pudła. Ten spojrzał na niego zdziwiony. W jego oczach było widać strach, ale nie spowodowany atakiem wampira, tylko raczej przerwanym zaklęciem. Kol nie przejmował się tym. Rozbił pustą butelkę po alkoholu, a następnie wsadził kawałek szkła w rękę mężczyzny. Luke syknął z bólu. Pierwotny podniósł go za kark i usadowił na krześle. Następnie przykuł jego dłonie, aby ten nie mógł się wydostać. Kol zaśmiał się szyderczo, pochylając nad wystraszonym czarownikiem.

-I co teraz powiesz, kolego ? - spytał żartobliwie. - Sophie nie żyje, Bekah nie powstrzyma mnie przed brutalnością. Nie jestem cierpliwym człowiekiem, ale poczekam, aż wystarczająco mocno się wycierpisz.

Pierwotny przekręcił lekko głowę, odsłaniając kły. Wbił je w szyję mężczyzny i zaczął sączył krew. Ciepły, czerwony płyn oblał jego usta, powodując cudowne uczucie rozkoszy. Z jednej strony nie chciał tak szybko kończyć z czarownikiem, ale z drugiej krew za bardzo mu smakowała. Zdołał się jednak ocknąć, odsuwając od mężczyzny. Wytarł z ust pozostałość po kolacji, postanawiając, że jeszcze później pożywi się na kimś ładniejszym i zdrowszym. Podwinął rękawy od koszuli, zastanawiając się, jakiej tortury użyć na czarowniku. Spojrzał mu prosto w oczy i dostrzegł przerażenie. Co dziwniejsze, ono nie było skierowane do pierwotnego, ale do czegoś, co znajdywało się za nim. Kol poczuł za sobą cichy szmer. Odwrócił się na pięcie zdziwiony, że ktoś może mu przeszkadzać. Początkowo myślał, że to Rebekah go znalazła, ale się pomylił. Stanął jak wryty w ziemię wystraszony tym, co zobaczył.

-To niemożliwe - szepnął.

Poczuł, jak tuzin drewnianych kul przeszywa jego ciało.

Piękny, okrągły księżyc lśnił na granatowym niebie. Gwiazdy otaczały go, tworząc różne kształty. Mimo cudownego widoku, Klaus wolał patrzeć na śliczną blondynkę, która siedziała na tarasie. Jej szczupła, zgrabna sylwetka spoczywała na huśtawce. Blond loki powiewały pod wpływem delikatnego wiatru, który dodatkowo muskał zaróżowione policzki Caroline. Jej usta w blasku księżyca bardziej rzucały się w oczy, przez co pierwotny nie mógł oderwać od nich wzroku. Pragnął poczuć ich ciepło. Udało mu się w końcu spojrzeć w oczy wampirzycy, które zwrócone były ku gwiazdom. Mimika i gesty Caroline zawsze wyrażały tysiące emocji. Tym razem blondynka była całkowicie odcięta od świata, wyglądała tak, jakby znajdowała się w jakimś trasie. Jej oczy nie wyrażały nic oprócz nieskończonej pustki.
Hybrydę przeraził ten widok. Jeszcze nigdy nie widział panny Forbes w takim stanie. Bał się, że z rozpaczy wyłączyła uczucia. Z jednej strony był to świetny pretekst na spędzanie z nią więcej czasu. Caroline bez uczuć na pewno byłaby do niego przychylniej nastawiona. Z drugiej strony Klaus już tak dużo razy pozbywał się emocji, że zdążył coś zauważyć - takie zachowanie nigdy nie kończyło się dobrze. Oczywiście blondynka mogła włączyć człowieczeństwo, kiedy tylko chciała, ale już nigdy nie byłoby jej łatwo i zapragnęłaby już na zawsze pozostać obojętna. Pierwotny postanowił przekonać się, jaka jest prawda. Wyszedł po cichu na taras. Zamknął za sobą szklane drzwi, przez które wcześniej przypatrywał się blondynce. Usiadł obok niej na huśtawce. Dziewczyna nawet nie drgnęła. Towarzystwo hybrydy ani jej nie wystraszyło, ani nie wkurzyło.

-Zabiłam ich - wyszeptała.

Klaus spojrzał na blondynkę, wystraszony dźwiękiem jej głosu. Jeszcze nigdy nie słyszał, aby ktoś był aż tak bardzo smutny, rozżalony i obojętny jednocześnie. Zapragnął cofnąć czas i sam zabić Sophie tylko po to, aby Caroline mogła spokojnie żyć, nie torturowana przez własne sumienie.

-Jesteś wampirem, kochana. Taki jest nasz los, musimy zabijać, aby sami przeżyć. Spójrz na to z lepszej strony. Uratowałaś przyjaciółkę i moją siostrę. Już na zawsze będę ci za to wdzięczny.

Blondynka ocknęła się z zadumy, odwracając się w stronę pierwotnego. Jego wzrok powędrował na jej oczy, które teraz były pełne emocji. "Nie wyłączyła ich" - pomyślał z ulgą. Zauważył na twarzy Caroline mieszankę podziwu, radości i strachu. Właśnie dlatego była dla niego taka niesamowita - co chwila zaskakiwała go swoimi emocjami, które zmieniały się z każdą sekundą.

-Niesamowite - odezwała się. - Jesteśmy tacy podobni. Zabijałeś tysiące ludzi, ale kochasz rodzinę ponad wszystko. Wtedy w lesie zabijałeś ich wszystkich, bo byłeś zły za to, co zrobili Rebece. To twoja siostra i zależy ci na niej. - Uśmiechnęła się delikatnie. - A ja zabiłam Sophie, ponieważ chciałam uratować moją przyjaciółkę. Nie wiedziałam, że jest aż tak połączona z innymi. Jednak nawet gdybym wiedziała, podjęłabym taką samą decyzję. Postawiłam życie ukochanej osoby wyżej niż innych, zwykłych wampirów. To nas łączy. Dbamy o tych, których kochamy, a resztą się nie przejmujemy. Brzmi to dziwnie, ale taka jest prawda...Jesteśmy potworami, które mają serca przepełnione miłością do garstek ludzi, których życie jest dla nas najważniejsze.

Klaus otworzył szerzej oczy ze zdumienia. Nie zdołał nic z siebie wydusić, słowa Caroline bardzo na niego zadziałały. Wstał z huśtawki i chwiejnym krokiem zszedł po schodkach do ogrodu. Złączył dłonie jak do modlitwy i przyłożył je do ust. Starał się poukładać sobie wszystko w głowie, nie zważając na obecność blondynki. On był tym złym, powinien mieć wyłączone człowieczeństwo. Zamiast tego każdy jego czyn powodowały jakieś emocje. Był od nich uzależniony, nie mógł nic na to poradzić. Rodzina zawsze była dla niego najważniejsza i mimo że uchodził za potwora, nigdy nie poświęciłby jej za nic. Caroline dobrze o tym wiedziała. Czyżby wyszukiwała się w nim dobroci czy odnalazła cząstkę zła, jaką kryła w sobie samej ? Pierwotny spojrzał na dziewczynę, która stała na schodkach. Uśmiechnęła się nieśmiało, wzruszając ramionami.

-Wiem, że postąpiłam dobrze, ale to boli - szepnęła, a po jej policzku spłynęła łza.
Ten widok wywołał w pierwotnym kolejny zastrzyk emocji. Tym razem wszystkie były pozytywne i skierowane do tej młodej osóbki, która potrzebowała jego wsparcia. Czuć się rozmiękczony, jakby ktoś odebrał mu całe zło, jakie kiedyś posiadał. Ale co mógł zrobić ? Właściwie jeśliby zechciał, mógłby zrobić krzywdę Caroline, aby pokazać jej swoją władzę. Jedynym jego pragnieniem w tamtej chwili było jednak przytulenie jej i podarowanie wszystkiego, czego by zapragnęła. Podszedł do niej, stając schodek niżej od niej. Dzięki temu oboje byli równi sobie. Wymienili ze sobą długie spojrzenia. Dwie osoby, ciężko traktowane przez życie, kochające za cenę śmierci niewinnych. Byli tacy podobni, a jednak tak mocno różni. Tamta chwila jednak była dla nich pewnym połączeniem. Oboje rozumieli siebie wzajemnie, ale w tym skrywało się coś jeszcze. To była jedyna szansa, którą Klaus wiedział, jak wykorzystać. Ujął dłońmi twarz Caroline i złożył na jej ustach namiętny pocałunek.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Udało się ! W końcu stworzyłam rozdział, z którego jestem zadowolona. Akcja, Kol, Klaroline, emocje, mało dialogów...Mi się rozdział podoba, oby wam też przypadł do gustu. Chcieliście Kola ? Macie, chociaż w niemiłej sytuacji. Ostatnio wspominałam o pięknej scenie Klaroline. Nie mówiłam tu o tej, bo ta była spontaniczna i nawet nie wiedziałam, że tak wyjdzie. Ciężko mi będzie napisać w następnym rozdziale bardziej emocjonalną scenę tej pary, ale spróbuję.
                                          Komentujcie  !